Urodzony w Lizbonie pod koniec XII w. (ok. 1195 r.), na chrzcie św. otrzymał imię Fernando. W młodym wieku (ok. 15 lat) wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna. Tam zdobył solidne wykształcenie i przyjął święcenia kapłańskie. Pod wpływem wieści o bohaterskiej śmierci misjonarzy franciszkańskich w Afryce północnej przeniósł się do franciszkanów, zmieniąjac imię na Antoniego. Wyjechał do pracy misyjnej do Maroka, gotów umrzeć dla Chrystusa i braci. Jednak klimat tamtejszy okazał się za ostry dla jego wątłego zdrowia i musiał wrócić do Europy. Skierowano go do Francji i Włoch, gdzie zasłynął jako wyjątkowo utalentowany kaznodzieja. Pracował owocnie, nawracając wielu odstępców od wiary. W swoim zakonie uczył także teologii. Zmarł w Padwie 13 czerwca 1231 roku. Już po roku Grzegorz IX kanonizował go, a w 1946 r. Pius XII nadał mu tytuł Doktora Kościoła, ponieważ odznaczał się głęboką i rozległą wiedzą teologiczną, szczególnie w zakresie nauki Pisma Św. i Ojców Koscioła. Święty Antoni czczony jest jako cudotwórca i orędownik w różnych zmartwieniach, zwłaszcza jako pomocnik w odnajdywaniu rzeczy zagubionych, oraz jako dobroczyńca ubogich, patron narzeczonych i małżeństw. Malarze czy rzeźbiarze przedstawiają go z Dzieciątkiem Jezus i z chlebem, ponieważ odznaczał sie gorącą miłością do Jezusa i do biednych.Święty Antoni z Padwy wspominany jest w liturgii jako Kapłan i Doktor Kościoła.

Wyspa Św. Antoniego

Miejsce wypoczynku dla ptaków na wyspie